Sztuka przywództwa to zbiór esejów Michaela Lopp. Niestety, ale zawiodłem się na tej książce. Spodziewałem się czegoś więcej.
Nawet nie poczułem szczypty dodatkowej motywacji…
Jakie takie wrażenie wywołał na mnie rozdział 30 zatytułowany „I zawsze bądź życzliwy”. Michael opisuje w nim swoje doświadczenia z gry Destany, w której spędzał czas ze swoim kolegą DJ. Wspomniany kolega, był liderem zespołu, bardzo miłym, cierpliwym, uprzejmym i wyrozumiałym. Posiadał też dużą wiedzę o grze, którą się dzielił. No i w sumie to tyle, cały rozdział podsumowany. Autor nawet sam nie był przewodnikiem stada dążącego do jednego celu.
Przyznam jednak, że sam pomysł do szkolenia swoich umiejętności przywódczych w grze komputerowej nie jest taki głupi. To pewnego rodzaju symulator, w którym możemy podszkolić swoje umiejętności miękkie. Członkowie wirtualnego zespołu, nie są w nim z „przymusu”, nie dostają za to pensji. Mają swoje życia i problemy, które są ważniejsze niż wspólny cel. Nie czują wizji firmy. Po prostu potrzebują dobrego przywódcy, który ich poprowadzi. Koncepcja szkolenia się w ten sposób jest dość interesująca, łączy dobre z przyjemnym. Jednak jest pewien haczyk, by być dobrym w tego rodzaju grach, trzeba spędzać tam długie godziny. Pytanie, czy warto poświęcać czas na zdobywanie wiedzy z gry, by poćwiczyć umiejętności lidera? Jeśli uważasz, że tak (bo lubisz grać i masz do tego nowy argument) to chociaż wybierz grę, która nie zniknie z rynku za kilka miesięcy. Bo cała wiedza z jej zakresu pójdzie na marne. Będziesz musiał wtedy znaleźć nowy produkt i od nowa zdobywać wiedzę.
Niestety nie mogę polecić tej książki.